چینی‌ها از رابط مغز و کامپیوتر در حوزه فضا و پزشکی استفاده می‌کنند

در آزمایشگاهی در دانشگاه تیانجین، مربع های سیاه بر روی صفحه‌ای پر از کاراکتر و نماد چشمک می زنند. مردی که کلاهخودی حاوی الکترود سیاه روی سر خود گذاشته، به صفحه خیره شده و کاراکترها را بدون استفاده از دستانش، در فضای تعیین شده وارد می کند.

این نوع "تایپ ذهنی" یکی از کاربردهای فناوری رابط مغز و رایانه (BCI) است که به عنوان "شاهراه اطلاعات" برای ارتباط بین مغز انسان و جهان فیزیکی شناخته شده است.

این فناوری کاملاً جدید بوده و یک کانال خروجی اطلاعات بین مغز انسان و کامپیوتر یا سایر دستگاه‌های الکترونیکی است که به مسیرهای عصبی متداول متکی نیستند.

در آگوست سال 2019، وی زیون، دانشجوی تحصیلات تکمیلی آزمایشگاه مهندسی عصب و توانبخشی دانشگاه تیانجین، در کنفرانس جهانی ربات 2019 با سرعت تایپ 691 بیت در دقیقه، برنده مسابقات ربات کنترل شده با رابط مغز و کامپیوتر شد.

سرعتی که افراد روی گوشی خود تایپ می کنند حدود 600 بیت در دقیقه است ، در حالی که وی با استفاده از "ذهن" و رابط مغز و کامپیوتر691 حرف چینی را رمزگشایی و تایپ می کند.

مرکز علوم مغز تیانجین (TBSC)،  از زیرمجموعه‌های آکادمی مهندسی پزشکی دانشگاه تیانجین، یکی از اولین واحدهای چین برای انجام تحقیقات مهندسی عصب است. این تیم در حوزه علوم اعصاب، هوش الهام گرفته از مغز، رابط انسان و ماشین و همچنین کاربردهای پزشکی فعالیت می‌کنند و تلاش دارند تا از طریق علم و فناوری از زندگی و سلامتی مردم محافظت کنند.

در سال 2016، طی پروازهای سرنشین‌دار آزمایشگاه فضایی  Tiangong-2 و Shenzhou XI، دو فضانورد چینی یک آزمایش تاریخی را به اتمام رساندند. آنها برای اولین بار در تاریخ بشر BCI را در حوزه فضا مورد استفاده قرار دادند. توسعه این سیستم آزمایشی توسط تیم TBSC به پایان رسید.

مینگ دونگ ، مدیر دفتر توسعه شاخه‌های پزشکی  و رئیس آکادمی مهندسی پزشکی در دانشگاه تیانجین می‌گوید: «ایده های مغز ما معمولاً از طریق بافت عصبی محیطی یا بافت عضلانی بیان می شود. اما BCI می‌تواند چنین مسیرهای عادی را دور زده و ارتباط مستقیمی بین مغز افراد و کامپیوتر ایجاد کند. »

در اتاق درمان بخش توانبخشی بیمارستان تیانجین، بیمار 47 ساله وانگ یانگ از سیستم ربات توانبخشی ساخته شده توسط TBSC برای انجام توانبخشی عملکرد مچ دست با "ذهن" خود استفاده می‌کند. پس از بیش از سه ماه درمان، او اکنون می‌تواند چرخش مچ دست، خم شدن مچ پا و بسیاری از اقدامات دیگری را انجام دهد که قبلاً نمی توانست انجام دهد.»